Άμμος και λιωμένο κερί

Το πέρασμα από τη δισπιστία στην καθολική παραδοχή. Η μετάβαση από το συγκρατημένο φθόνο στην επιβράβευση. Συναισθήματα αντικρουόμενα που όταν συγκρούονται δυνατά είναι καλό να βρίσκεσαι εκεί κοντά για να δεις το πως ο άνθρωπος αλλάζει και άγρια και ήπια μαζί ημερεύει.
Αεράκια δροσερά , μελτέμια απογευματινά χρειάστηκαν να μου θυμίσουν
...
πως η ζωή είναι αστεία και μικρή να μου υπενθυμίσουν.
 Υπαίθριοι φωτισμοί στο φάσμα που ο ορθολογισμός σου καθηλώνεται ανήμπορος. Τι περίεργοι σκεδασμοί;
Ολονυχτίες κάτω από το φεγγάρι εξουθενώνουν την άλλοτε αχαλίνωτη έξαψη μας για μύηση. Παρατεταμένες ενοχές διαλύονται άνευρες μπροστά στο φως που μόνο τα μάτια σου φέρουν.

Στάζουν στα χέρια μου τα ανείπωτα σου λόγια. Μα είναι τόσο ρευστά και από τα χέρια μου γλιστράν, που παν ;
Η ανατολή του ηλίου σε βρίσκει μισοπνιγμένο σε κάποια παραλία στα Αντικύθηρα. Ακόμα μια νύχτα που φλέρταρες με όλα τα ενδεχόμενα. 
Άμμος και λιωμένο κερί.
Στα δάχτυλά σου υπολείμματα ονείρου.
Στα δόντια σου οι σάρκες μου.
Όταν κάνουμε σχέδια λένε ο Θεός γελάει... μάλλον στην περίπτωση μου θα πρέπει να γέλασε πολύ!~

Smells like dark side of love

Stevia rebaudiana bertoni

Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό και μόνο αυτό

Θέλω να ζήσω έναν Αύγουστο μαζί σου.
Θέλω να καώ στον πύρινο κλοιό σου. Να τινάξω τα φτερά μου και να προσγειωθώ στο σκοτεινό όνειρό σου. Nα φάω τον απαγορευμένο καρπό και έκπτωτος άγγελος να γίνω στον παράδεισσο σου... Από τα  μάτια σου το σύμπαν να θωρώ. Δεν είσαι απο'δω. Δεν είσαι απο΄δω.

Αυτά τα χρώματα δεν ανθίζουνε εδώ. Τα έφερες από αλλού. Τα έκρυψες κάτω απο τα μάτια σου και δε χορταίνω να σε κοιτώ. Όποτε τα μάτια σου ανοίγεις και χρώματα από τη χώρα σου σκορπάς... με παρασέρνεις...με μεθάς...

Από τα χνώτα σου να δραπετεύω σε ατμόσφαιρες ξένες. Σε συστήματα ηλιακά άγνωστα όπου ζουν μόνο υπάρξεις ξεχασμένες.

Τα μάτια σου δεν είναι από εδώ.
Κ'ήταν τα χείλη σου μια ζάχαρη που δε χόρταινα να γλείφω.

Μέρος β)

Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό και μόνο αυτό Some velvet morning when i'm straight

Δε χορταίνεις να πεθαίνεις...
Να απορροφάσαι δε φοβάσαι...
και πάλι ξεπηδάς από μια δικιά σου πραγματικότητα και μας βυθίζεις όλους στο όνειρο...στο άπιαστο εκείνο όνειρο που όλοι έχουμε ονειρευτεί αλλά τρέμουμε να το ζήσουμε μήπως και πεθάνουμε από overdose ευτυχίας.

Η πόρτα πίσω μου κλείνει...κάπως αβέβαια. Δεν ήμουν σίγουρος ο,τι θέλω να βγω εκεί έξω. Να πάω που ; Κορώνα - γράμματα το κεφάλι μου ( και το νεφρό μου ) - κατεβαίνω βιαστικά τις ξύλινες σκάλες που έτριζαν. Κτίριο μισογκρεμισμένο. Απογυμνωμένο από τοίχους και σοβάδες. Όξυνε το αίσθημα του τρόμου  , παρά το άμβλυνε... Θύμιζε έντονα μέρος που "φιλοξένησε" ανταλλαγή πυρών ή και αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών. Σημάδια που πρόδιδαν τις μη ειρηνικές διαθέσεις των ανθρώπων στη χώρα.
Όπως περπατάω νιώθω τους πόνους σε όλη μου την πλάτη. Τη ζάλη στο κεφάλι που δεν μου επιτρέπει καθολική επαφή με τη ρεαλιστική πραγματικότητα. Αλλά με κάνει να χάνομαι σε ένα ψυχεδελικό μούδιασμα.
Στο δρόμο ξυπόλητες γυναίκες αναζητούν τα παιδιά τους. Η ανέχεια είναι έκδηλη σε κάθε πλάνο. Ανάσες που κουβαλάνε τη μυρωδιά του αίματος. Βλέμματα υγρά και απόκοσμα- λες και κατ'ευθείαν από την κόλαση.

 Οι γραντζουνιές στην πλάτη μου ακόμα κατακόκκινες και βαθειές... Τόσο ζωφερά και μακάβρια κοσμούν την πλάτη μου. Σαν κάτι ζωντανό που απαιτεί να τραφεί από τη σάρκα μου και να ενυδατωθεί από το αίμα μου.
Πρέπει να πάω στον καταρράχτη...Πρέπει να θυμηθώ πως βρέθηκα από το Underground του Λονδίνου στη Βενεζουέλα.

Σύμβαση θανάτου. Ένας τσαλακωμένος χάρτης στην τσέπη μου από τη νύχτα στο Λονδίνο. Καμία ταυτότητα. Κανένα διαβατήριο...

To ταξί που με μεταφέρει μέχρι το ακρωτήρι... ξεχαρβαλωμένο. Ξηλωμένος ουρανός και αμορτισέρ ξεχαρβαλωμένα επίσης... Προσπαθούσα να συνεννοηθώ με τον οδηγό σε σπαστά ισπανικά και λιγοστά εγγλέζικα.  Μάλλον προσπαθούσε να με ενημερώσει για την κατάσταση και το έκρυθμο κλίμα που επικρατούσε πάνω από τον ουρανό της Μπενεθουέλας ( όπως αποκαλούν οι γηγενείς την Βενεζουέλα)... Ίσως προσπαθούσε να μου πει να διαφύγω από τα δυτικά σύνορα της χώρας. Θα περνούσα ασφαλής στην Κολομβία με κάποιο τρόπο ( που μάλλον δε θα μάθω ποτέ)

Η λατινική Αμερική Βουλιάζει σε ένα συνονθύλευμα ακυβερνησίας , ανταρσίας και τρομοκρατικών επιθέσεων από αντάρτες που διεκδικούσαν να περάσουν στην κατοχή τους οι τίτλοι ιδιοκτησίας εξόρυξης πετρελαίου από τη χώρα....

Πλήρωσα το ταξί με κάτι τσαλακωμένες αγγλικές λίρες που βρήκα στην τσέπη μου... ( Πως διάολο βρέθηκαν 2.000 αγγλικές λίρες στην τσέπη μου σε χαρτονομίσματα των 100 λιρών )
Έχω φτάσει... και τώρα τι ;
Ο βρυχηθμός του μεγαλύτερου καταρράκτη του κόσμου  κατέκλυζε την ακοή μου... καθιστώντας αδύνατο να αφουγκραστώ τους ήχους της νύχτας!  1 χιλιόμετρο ύψος ο καταρράχτης !! Αντέχεις ;;

The one who had an accident !

Τις τελευταίες ώρες είχα ένα ατύχημα στο κεφάλι. Έπεσα από το άλογο που έκανα ιππασία και χτύπησα στο κεφάλι με αποτέλεσμα να τραυματιστώ. Δεν ξέρω αν είναι σοβαρό...μάλλον δεν είναι. Παρ'όλα αυτά αναστέλλεται οποιαδήποτε δραστηριότητα στο nor tonight  καθώς νιώθω να έχω χάσει την έμπνευση μου μετά την πτώση και το χτύπημα  και ο,τι δεν μπορώ να γράψω ξανά άλλο άρθρο.

δαμάζοντας τα άλογα...

Μέχρι νεωτέρας η συνέχεια της Βενεζουέλας  παραμένει στο σκοτεινό μου συρτάρι...

Μέρος α)

Δε νιώθω τα άκρα μου... Δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου... Δε ξέρω που βρίσκομαι... καθ'οτι η όραση μου θολή και οι αισθήσεις μου αναιμικές δίνουν μάχη να με επαναφέρουν στον κόσμο του υπαρκτού. Ακούω νερό να κυλάει...αισθάνομαι ένα δροσερό αεράκι να μου ξεσηκώνει την φράντζα και αντανακλαστικά χαμογελάω. Εξέρχομαι σταδιακά από τον λήθαργο και αναδύομαι σε μια κατάσταση ημισυνειδητότητας.
Το σώμα μου αποκτάει υπόσταση και η όραση μου αρχίζει να λαμβάνει και να μεταφέρει εικόνες στους νευρώνες μου. Σχεδόν πια έχω συνέλθει και αρχίζω να παρατηρώ το χώρο προσπαθώντας ταυτόχρονα να εξηγήσω το που βρίσκομαι. Τι δουλειά έχω εδώ; Θεέ μου που βρίσκομαι; Το ανοιχτό παράθυρο έκανε την κουρτίνα να ανεμίζει και μόλις που αποκάλυπτε με φειδώ κάποιες λεπτομέρειες για το που μπορεί να βρίσκομαι. Σηκώνομαι...σκοντάφτω...  βρίζω... και τελικά γλιστράω εως το παράθυρο. "Where the fuck i am? ?" θυμάμαι να ψελλίζω με ένα αίσθημα αγωνίας που κορυφωνόταν και μεταρεπόταν σε αληθινό πανικό.
Ένας αέρας παιχνιδιάρικος χαϊδεύει τα χείλη μου και με κάνει να νιώθω ένα όμορφο μούδιασμα... Ρυθμοί πόλης ακούγονται από έξω και εικόνες αστικού τοπίου του 20ου αιώνα δίνουν μια εντύπωση που δεν με κάνει να χαίρομαι ιδιαίτερα...κάνοντας τον πρόωρο εφησυχασμό μου να ξεμακραίνει...

Μέχρι να προλάβω να επεξεργαστώ όλα τα δεδομένα βρίσκομαι να κουμπώνω το τελευταίο κουμπί του πουκαμίσου και να ετοιμάζομαι να αναζητήσω απαντήσεις...
Δε θυμάμαι τίποτα... μόνο τον μεγαλύτερο καταρράχτη του κόσμου μήκους 1 χιλιομέτρου να ξεδιπλώνεται υπεροπτικά μπρος στα μάτια μας.
... Καλώς ήρθατε στη Βενεζουέλα...! 

Η Ευτυχία Που Κρύβει Η Ζωή (γράφει ο Αλέξανδρος Κατσαμάκης)

το Nor Tonight επέστρεψε με δικά σας άρθρα... όπως σας υποσχέθηκε!

Το άρθρο αυτό έρχεται από την Τσεχία και τον Αλέξανδρο Κατσαμάκη  Η Ευτυχία Που Κρύβει Η Ζωή

Ελλάδα - Πρωτομαγιά 2011. Το Nissan Almera κυλάει στην επαρχιακή παραλιακή οδό, στριφογυρίζοντας ελαφρώς γύρω από σχηματισμένους κολπίσκους και πευκοδάση, που και που κρύβοντας τον ήλιο. Τα παράθυρα κατεβασμένα και τα χέρια μας ακουμπισμένα στις πόρτες να νιώθουν το δροσερό αεράκι, όπως και τα πρόσωπά μας, πλήρως χαλαρωμένα πίσω από τα γυαλιά μας, να απολαμβάνουν το τοπίο. Που και που, χαμηλώναμε το ραδιόφωνο για να ανταλλάξουμε κανα-δυο κουβέντες, να γελάσουμε τρανταχτά, και μετά να γυρίσουμε στον κόσμο μας και την παρατήρησή του. Προορισμός μας; Άγνωστο.

Κάπου στην Χαλκιδική βρισκόμαστε. Αφήσαμε το πρώτο πόδι, τα κλαμπάκια και τα μπιτσόμπαρα, την πολυκοσμία και το δήθεν, την Ελλάδα που αντιπαθούμε και αφεθήκαμε στο άγνωστο του δρόμου. Όσο απομακρυνόμαστε από την πόλη, τα τοπία γαληνεύουν, και η φύση αναδιπλώνεται ζωηρά μπροστά μας. Οι άνθρωποι γίνονται πιο φιλικοί και εγκάρδιοι και ο γύρος πιο νόστιμος. Για μένα το τοπίο είναι ελαφρώς πιο γνωστό, έχω πάει στις καβουρότρυπες, στην Σάρτη, στο Πλατανίτσι και στον Αρμενιστή, στα τελευταία καταφύγια της Ελλάδας που αγαπάμε, της αμόλυντης από τον ¨πολιτισμό¨ του τσιμέντου, τις θείτσες, τα κόμματα και τα κομματόσκυλα. Τα χρώματα ανάγονται σταδιακά σε πράσινες τιρκουάζ πισίνες νερού που σαν μαγεμένος χαζεύω με βλέμμα εκστασιασμένο. Ο Βαγγέλης, ξαφνιασμένος με τις εικόνες και την καλοκαιρία που επιφύλασσε η μέρα, απαλλαγμένος από τα καθήκοντα της οδήγησης, να απλώνει το βλέμμα του μακριά, όπως συνηθίζει να κάνει. Σε κάθε φιδογύρισμα οι στροφές αποκαλύπτουν παραλίες και χωριά, ταμπέλες με ονόματα άγνωστα, ευφάνταστα και πρωτάκουστα.

Ένα νεαρό αρσενικό με μαύρη τσάντα κάνει το σήμα του οτοστόπ - ενστικτωδώς κατεβάζω ταχύτητα και σταματάω – ο Βαγγέλης σαφώς αιφνιδιασμένος από το απροσδόκητο της μέρας. Το τυπάκι μπαίνει μέσα, καρέ μαλλί, μας ανακοινώνει τον προορισμό του - Πόρτο Κουφό. Ίσως να γέλασα, ίσως όχι – βασικά είμαι σίγουρος γέλασα - καθώς του αποκάλυψα πως δεν ξέρω που πηγαίνουμε, και αν έχει να μας προτείνει κανα μέρος. Συνεχίζουμε να οδεύουμε φυσικώς στον καινούριο μας προορισμό, που βρίσκεται στο τέρμα του ακρωτηρίου, στην μύτη της χερσονήσου του δεύτερου ποδιού, ένας μικρός οικισμός χωρίς πολλούς περαστικούς - μας ψήνει να τον πάμε. Η βενζίνη στο ένα εξήντα με τάσεις εκρηκτικά ανοδικές, όπως σχολίασε ο Βαγγέλης πρωτύτερα, και εγώ να πιάνω κουβέντα με τον νεανία.

Αυτός και η μάνα του, αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν σε αυτό το απομακρυσμένο ψαροχώρι όταν τους εγκατέλειψε ο πατέρας του, μετακομίζοντας από την Αθήνα. Του λέω πως στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του. Χίλιες φορές καλύτερα μόνος σε μια καλύβα στη μέση του πουθενά, παρά στο μπουρδέλο του τσιμεντοκονιάματος. Συμφώνησε μαζί μου σιωπηρά, αποκαλύπτοντας κάποια λύπη με το κούνημα του κεφαλιού του.

Μετά από χιλιόμετρα στριφογυριστής ασφάλτου, πεύκου και πουρναριών, ακολουθώντας τις οδηγίες του πιτσιρικά καταλήγουμε επιτέλους στην παραλία, στο επίπεδο της θάλασσας. Βγαίνω από το αμάξι, και αφήνοντας τα κλειδιά στη μηχανή, κάνω μερικά βήματα στην άμμο, δεχόμενος την θαλασσινή αύρα, που με φυσάει κατά μέτωπο, περνώντας από το στενό άνοιγμα στην μέση του κόλπου, φέρνοντας την δροσιά και την αρμύρα του πελάγους στα χείλη και τα ρουθούνια μου. Ο Βαγγέλης με βρήκε να κάθομαι χωρίς παπούτσια στην άμμο, να δέχομαι τον αφρό που διαλύεται στον αέρα από τον παφλασμό των κυμάτων, και να χαζεύω τον περίεργο γεωλογικό σχηματισμό, την τοπογραφία τούτου του εξωτικού κόλπου, τα πεύκα που κατεβαίνουν στα βράχια ίσα με την θάλασσα, και τον Ήλιο, αυτόν τον Ανοιξιάτικο Ήλιο...

Το μόνο παρόμοιο που χα δει -  η Παραλία – στην ομώνυμη ταινία, με πρωταγωνιστή τον Leonardo di Cambrio. Περπατάμε στα καταστρώματα καϊκιών και πλοιαρίων, έτσι για μια στιγμή να νιώσουμε καραβοκύρηδες - το όλο ταξίδι μας άνοιξε την όρεξη και καταλήγουμε κάτω απ τη σκιά μιας κληματαριάς, να τσιμπάμε χταποδάκι φιλέτο και να τσουγκράμε τα ουζοπότηρά μας, ανταλλάσοντας ευχές και ολοκληρώνοντας την οργιαστική έξοδό μας από την πόλη...

Ο δρόμος της επιστροφής αποδείχτηκε μακρύτερος καθώς συχνά σταματούσαμε για να χαζέψουμε κάποια παραλία - περνώντας αργά μέσα από τα χωριά, χτισμένα πάνω στην παραλιακή - από τη μια μεριά οι ταβέρνες, και από την άλλη τα τραπεζάκια δίπλα στα κύματα... Όσοι έχετε βρεθεί στην Ελλάδα καταλαβαίνετε τι εννοώ - οι υπόλοιποι μπορείτε να φαντασιώνεστε.

Ήπιαμε τον καφέ μας επίσης με θέα την θάλασσα και τις διαθλώμενες ακτίνες που έστελνε ο απογευματινός ήλιος καθώς βυθίζονταν πίσω από τον θαλασσινό ορίζοντα - θέτοντάς τον εν πυρά. Δεν μπορώ να ξεχάσω την καναπεδάρα μέσα στην οποία βυθίστηκα σε βαθύ λήθαργο, απορροφημένος από υπαρξιακές σκέψεις - ο Βαγγέλης δίπλα μου, ακριβώς στην ίδια Νιρβάνα, να παρατηρεί το τελικό στάδιο του ώριμου ηλιοβασιλέματος πίσω από τα μαύρα του γυαλιά. Κουβέντες ανταλλάχθηκαν. Μπορεί να μην θυμάμαι τις ακριβείς λέξεις, αλλά είμαι σίγουρος πως οι ιδέες  που ζυμώθηκαν και ανταλλάχθηκαν τότε, αποτελούν ακόμα κομμάτι μου.

Κάθε φορά που βιώνεις μια τέτοια εμπειρία, που δημιουργεί συναισθήματα πρωτόγνωρα, κάποιο νέο, άγνωστο υπαρκτό κομμάτι του κοσμικού σύμπαντος, παίρνει μορφή – τότε συνειδητοποιείς πως υπάρχεις – μερικές φορές βγάζοντάς σε από τη μιζέρια σου, και την ανικανότητα σου να αντιληφθείς την ευτυχία που κρύβει η ζωή...

Υ.Γ. : Δεν ήταν Πρωτομαγιά. 25^η Μαρτίου ήταν, το είδα στις ημερομηνίες από τις φωτογραφίες. Δεν έχει σημασία.

Ανεξίτηλα χρώματα!

 Κατεβαίναμε τις κατηφόρες με σταθερή ταχύτητα. Οδηγούμασταν σχεδόν τελετουργικά...στον πιο επίγειο παράδεισο. Το πράσσινο Nissan Almera σχεδόν καμουφλαρισμένο κινούνταν ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση που σκέπαζε μεγάλο μέρος του ορίζοντα. 

Εικάζω οτι η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και οι κόρες των ματιών μου βρίσκονταν σε πλήρη διαστολή. Τόσο εκστασιασμένος από το φουαγιέ του επίγειου παραδείσου. Άπλωνα το βλέμμα μου σαν αεροφωτογραφία και αποτύπωνα παραλίες σε αποχρώσεις του μωβ και του τιρκουάζ και άλλοτε του λάγνου γαλάζιου που φλερτάρει με εκείνα τα χρώματα που συναντά κανείς μόνο σε εξωτικές παραλίες της Αφρικής ή της Νότιας Αμερικής. Ο ήλιος που ακόμα έπαιρνε ύψος δημιουργούσε απίστευτες ψευδαισθήσεις που  θα έπειθαν και τον πιο τεχνοκράτη και κυνικό άνθρωπo. Είναι μερικές μέρες στη ζωή μας που δεν νύχτωσαν ποτέ. Έσβησαν και κρύφτηκαν μέσα μας κάπου στο ηλιοβασίλεμα και εκ τοτε ζουν μέσα μας ημιτελείς. Σε μερικές μέρες είναι αδύνατον να βάλεις τέλος. Να βάζεις τελεία. Βάζεις απλά αποσιωποιητικά(...) και τις κουβαλάς μέσα σου για πάντα ακριβώς στο ηλιοβασίλεμα τους. Ακριβώς την ώρα που ο ουρανός έπαιρνε την πιο θηλυκή του απόχρωση. Κάποιοι άνθρωποι και κάποιες μέρες έχουν ευλογηθεί για να μας στοιχειώνουν ες αεί. Να μας καταδιώκουν και να μας ορίζουν ως υπάρξεις. Κάποιοι άνθρωποι δε θα χαθούν ποτέ από κοντά μας, γιατί ζούνε μέσα μας και είναι χαρούμενοι που έστω για μια στιγμή πραγματοποίησαν κατάβαση ψυχής στον πιο επίγειο παράδεισο.

  Υπάρχουν κάποια χρώματα που δε θα ξεβάψουν ποτέ από μέσα σου...γιατί είναι ανεξίτηλα χρώματα! 

Y.Γ. η φωτογραφία είναι από το Πόρτο Κουφό και το 2ο πόδι Χαλκιδικής

Είμαστε όλοι Έλληνες ; Όχι απλώς! Είμαστε όλοι Οδυσσείς!

   Πόσο μακρύς είναι ο δρόμος για την Ιθάκη ; Πόσα χρόνια θα θαλασσοδέρνομαι και θα θαλασσοπνίγομαι σε φορολογικές θάλασσες και πελάγη; Είμαστε όλοι Έλληνες; Όχι απλώς! Είμαστε όλοι Οδυσσείς! Όλοι μας χάσαμε μια πατρίδα μέσα μας βαθειά τα τελευταία χρόνια...Ξεκινήσαμε για έναν φανταστικό πόλεμο για τα μάτια  της ωραίας Χελένης (Hellene) <<I am Hellene>> διατείνονταν πριν λίγες μέρες η Κατερίνα Μουτσάτσου μετά από τη βόλτα της για ψώνια και καφέ στους δρόμους του Los Angeles.

  Αντιπαρέρχομαι... Είμαστε όλοι Οδυσσείς. Ξεριζωμένοι από την Ιθάκη μας. Τη βάση μας, τη γενέτειρα μας. Ρεαλιστικά ή νοητά δε ζούμε πια στην παιδική μας Ιθάκη με την υλιστική πανδαισία να βρίσκεται σε παροξυσμό. Με τα πάντα να είναι σε αφθονία και να προκαλούν κορεσμό. Δεν είμαι σίγουρος για το εάν ο πόλεμος τελείωσε , αν η Τροία έπεσε και τώρα ανασυντασσόμαστε και προσπαθούμε να βρούμε τις σωστές συντεταγμένες για να επιστρέψουμε πίσω , ή εάν ο πόλεμος ακόμα μαίνεται. Δεν είμαι σίγουρος εάν έχουν σβήσει οι φωτιές ή εάν ακόμα βρίσκονται εν εξελίξει κατακαίγοντας και σαρώνοντας τα πάντα στο διάβα τους , μέχρι να γίνουν όλα στάχτη. Μέχρι να μην απομείνει τίποτα άλλο που να προσφέρεται προς καύση. Τότε ίσως ναι... 

  Ξέρω καλά πως είναι μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη. Και ξέρω πως κάποιοι λαχταρούν πιο πολύ την επιστροφή από κάποιους άλλους. Ξέρω πως κάποιοι βιάζονται και πως είναι ανυπόμονοι να πλάσουν μιαν Ιθάκη. Και υποπέφτουν σε παραπτώματα τρώγοντας από τους απαγορευμένους λωτούς. Παρά τις ρητές απαγορεύσεις και τις ολέθριες επιπτώσεις από την κατανάλωση του λωτού...που μόνο λήθη φέρνει. Σε καθιστά άβουλο , επιρρεπή σε νέα λάθη και πάνω απ'όλα αποπροσανατολίζοντας σε από τον αληθινό σκοπό σου που είναι η επιστροφή στην Ιθάκη. Ο καθένας ξέρει μέσα του που βρίσκεται η δικιά του Ιθάκη. Η Ιθάκη του καθενός είναι η λύτρωση του από τις αντιξοότητες και τις σύγχρονες κακουχίες. Ο καθένας ονειρεύεται μια πατρίδα να ζήσει ειρηνικά και αρμονικά όταν σβήσουν οι φωτιές του πολέμου. Ακόμα και αν αυτές οι φωτιές στις μέρες μας είναι digital και εικονικές. Η αντιξοότητα που συνοδεύουν είναι απόλυτα ρεαλιστική και άμεσα βιώσιμη στον καθένα μας.

  Μήπως κάποιοι , ακόμα και σήμερα προσπαθούν να μας σερβίρουν λωτούς με σαντιγύ; Λίγο ελκυστικό από έξω...και από μέσα...απώλεια μνήμης. Υποχείρια  για άλλη μια φορά των επιτήδειων. Εύκολη λεία μάλιστα, καθ'οτι ταλαιπωρημένοι από τις μάχες και το ταξίδι μας εύκολα παρακινούμαστε να ξαναφάμε γκουρμέ λωτούς. Η Ιθάκη όλο και ξεμακραίνει...και μένουμε να περιπλανιόμαστε από νησί σε νησί έχοντας χάσει την αληθινή πατρίδα.

Προσοχή στα δέντρα με τους λωτούς. Προσοχή στο τραγούδι των Σειρήνων. Προσοχή στη μάγισα Κίρκη. Προσοχή στις Συμπλιγάδες πέτρες που θέλουν να μας κατασπαράξουν και να μας συνθλίψουν. Είναι μακρύς ο δρόμος Οδυσσέα μου για την Ιθάκη...και οι συνταξιδιώτες σου εύκολα παρασύρονται και δύσκολα θα δείξουν αρετή. Θα παραδωθούν αμαχητί στο πρώτο φαγοπότι.

Στο μεταξύ δεν ξέρω πόσα χρόνια ακόμη θα αντέξει η Πηνελόπη να υφαίνει και να ξηλώνει. Ούτε που ξέρω πόσοι μνηστήρες ορέγονται την Πηνελόπη και ματαιοπονούν να έρθουν σε γάμο μαζί της και να την κατακτήσουν. Αυτό γίνεται και τη δεδομένη κρίσιμη χρονική στιγμή για την πατρίδα μας. Πολλοί είναι αυτοί οι μνηστήρες σε παγκόσμιο επίπεδο που φλερτάρουν την Ελλάδα μας που ούτε η ίδια ξέρει για πόσα χρόνια ακόμα θα αντέχει εις μάτην να υφαίνει και να ξηλώνει.

Ομήρου Οδύσσεια... ή όμηροι Οδυσσείς ; Σκεφτείτε το ! Ένας πόλεμος για τα μάτια της ωραίας Hellene.

The one who drop his tears to the ocean

 (Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό: Nightcall - Kavinsky (Drive Original Movie Soundtrack )

Αναθεμάτιζες κάποτε τον χώρο και τον χρόνο. Ύστερα άλλαξαν πολλά. Πήρανε τα πράματα τροπή διαφορετική. Δάκρυα που γίναν χαρά. Καράβια που σάλπαραν με ολόλευκα πανιά. Πόσα βράδυα στο κατάστρωμα έπνιγες το ανικανοποίητο σου μέσα στο αλκοόλ. Και έπειτα και αυτό το έπνιγες και το βούλιαζες στα μαύρα νερά της μισαλλοδοξίας σου.
Αναθεματισμένο αεράκι. Σκορπά την περιρρέουσα αλμύρα στα μάτια μου. Με κάνει να κλαίω και επιστρέφω τα δάκρυα μου στον ωκεανό. Σχεδόν εκστασιακά περνούσαν οι νύχτες και οι μέρες σε μαύρα και θολά και άλλοτε αφρίζοντα νερά. Που και που φτάναν ήχοι απόκοσμοι στα αυτιά μας και διαπερνούσαν την ήδη αβέβαιη ύπαρξη μας προκαλώντας παιρεταίρω δισαρμονία με το σκηνικό που μας πλαισίωνε.
Μέρες και νύχτες εικονικής απελευθέρωσης. Ούτε μια νύχτα δεν με άφησες στο πλάι σου να κοιμηθώ χωρίς να μου ρημάξεις τα όνειρα. Είναι αστείο το πως κάνουμε τα πάντα για να εγκλωβίσουμε τις ζωές μας σε αδιέξοδα...και μετά γκρινιάζουμε που βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Ξεχνώντας ο,τι εμείς οι ίδιοι μας τοποθετήσαμε εκεί. Ξεχνάμε. Και πάντα η τιμωρία μας θα πονά νομοτελειακά τουλάχιστον όλο και περισσότερο.
Ένα απαλό αεράκι κυμάτιζε το λινό πουκάμισο που είχε κολλήσει πάνω μου μέχρι πρότινος από το συνονθύλευμα αλμύρας και ζέστης. Ο ωκεανός είναι γεμάτος από δάκρυα ναυτικών. Από χαρές και λύπες ξενιτεμένων που έκλαψαν μια στιγμή από πάνω του και αντάλλαξαν μαζί του υγρά. Πάσης φύσεως σωματικά υγρά. Ο ωκεανός είναι εκεί έξω. Ουρλιάζει. Καρτερά. Μόνο με αίμα ξεδιψά.
Σε περιμένει για μια απόκοσμη βουτιά.

The one with the great return

 (Αυτό το post διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό: Lana Del Ray - Dark Paradise )

  

Περπάτησες κάποτε σε ηλιοκαμένα πλακόστρωτα και δεν ήσουν σίγουρος αν έπρεπε να βρίσκεσαι ακριβώς εκεί. Πλακόστρωτα καθαρά , χωρίς γόπες σφηνωμένες ανάμεσα στις πλάκες. Πλακόστρωτα ενίοτε υγρά , από τις τροπικές βροχές που συχνά λάμβαναν χώρα και ξέπλεναν τα ίχνη χιλιάδων πολιτισμών και κουλτούρων που πέρασαν από εκεί.

 Ήταν λάθος που έψαχνες  τη Μεσόγειο στον Ατλαντικό. -Ποτέ δε συμβιβάστηκες με αυτό.- Τώρα ψάχνεις τον Ατλαντικό στη Μεσόγειο.  Πάντα ψάχνεις για κάτι περισσότερο.
 Βγάζεις τα σκισμένα σου all-star από τη ντουλάπα.  Κοιτάς τον πάτο τους σε μια προσπάθεια να δεις  όλους τους δρόμους και τους τόπους που κάποτε πάτησαν και άφηναν πίσω τους το αποτύπωμα του αστεριού. Σα να είναι η σόλα τους ο καθρέφτης όλων των δρόμων που βρέθηκες κάποτε τυχαία ή προμελετημένα.

Η μυρωδιά της μούχλας. Ο αέρας της σκουριάς. Το πρώιμο φως στις 4 p.m.


Ύστερα ήρθαν και τον πήρανε. Κρυφτήκανε στα χείλη του τα πρωινά που τον πνίγανε.
Μέτρησα το άπειρο και πάντα μου έβγαινε λειψό.
Ήπια θάλασσες μα μόνο όταν ήπια μέσα από τα χέρια σου σταμάτησα να διψώ. Μόνο όταν με άγγιξες εσύ σταμάτησα να πονώ.
Ένα σκοτεινό δωμάτιο στο Παρίσι με θέα το χθες.
Ένα βρώμικο παράθυρο με θέα το κόκκινο supermarket της οδού Nun.Street.

Αλλοτινά μεσημέρια

Είναι μακρύς ο δρόμος...είναι κακοτράχαλος ο δρόμος και τα πόδια σου ματώνει. Είναι γεμάτος σκόνη και έτσι αποπνιχτική όπως ήταν η ατμόσφαιρα πνιγόσουν στο βήχα και τα δάκρυα που λούζανε  την αβέβαιη ματιά σου. Είναι γεμάτος πληγές και βρώμικες αμοιχές αυτός ο δρόμος...που αν τον διαβείς άθικτος δε θα μείνεις. Θα ντυθείς τις πληγές και θα φορέσεις κατάσαρκα τις βρώμικες αμοιχές. Και αν φτάσεις...αν κάποτε φτάσεις ανέγγιχτος δε θα'σαι... Ίσως αιμορραγείς και ίσως  δακρύσεις. Είναι από χρόνους άλλους αυτός ο δρόμος. Διαβήκανε άλογα και άμαξες. Χειμώνες και άνοιξες. Είναι μακρύς και απόκοσμος ο δρόμος και να εύχεσαι να μην έχει θηρία και ερπετά. Ούτε περαστικούς δεν έχει, ούτε ανθρώπους που διαβαίνουν... Μόνο μπόρες σε περιμένουν. Και ξέρω πως...έστω για μια φορά έχω διαβεί τον δρόμο. Και αν χρειαστεί θα τον ξαναδιαβώ και πάλι.

Τανγκό

Οτι σε κρατά μακρυά
από τη φωτιά είν' μια ανάσα. Μια
βουτιά.
Σε μια γουλιά
κόκκινο κρασί
φαντάζεσαι πως
θα'ναι να κολυμπάς
μέσα στο ίδιο σου το
αίμα.
Θέλω να πνιγώ στα
παγωμένα σου νερά
και μια για πάντα
δικός σου να'μαι.
Θέλω να εξακριβώσω και την
τελευταία υποψία
θανάτου.
Θέλω να λυτρωθώ.

Θα'θελα μόνο πριν
φύγεις.Πριν χαθείς.
Να σου ζητήσω να
χορέψουμε ένα τανγκό.
Μόνο ένα
τανγκό ...δε με
νοιάζει το ψύχος,
ούτε τα παγωμένα σου νερά.
Μόνο με νοιάζουνε τα χείλη σου
να είναι υγρά απ΄τα δικά μου χείλη.
Τα βήματα μου σέρνονται μαζί με τα δικά σου,
η ανάσα μου φλέγεται
μαζί με τη δικιά σου.
Είναι όλα όσα περίμενα να σου πω
εγώ,εσύ τυλιγμένοι στο ίδιο τανγκό.

Smells like spring once again...

Smells like spring..

Το σεληνόφως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας.

Δεν φοβάμαι για τα λάθη , γιατί ξέρω πως θα συμβούν οσο και να προσπαθήσω να τα αποφύγω. Ότι και να κάνω, πάλι στα ίδια  θα υποπέσω.
Δεν φοβάμαι για τα πάθη, γιατί ξέρω θα με βρουν οσο και να τα αποτρέψω.
Δεν φοβάμαι για τον χρόνο, γιατί όσο γρήγορα και αν τρέξω , πάλι μπροστά μου θα'ναι.
Δεν φοβάμαι τον θάνατο γιατί θα'ρθει αργά ή γοργά όσο και να τον αποφεύγω.
Μόνο φοβάμαι μη χαθώ και λάθος δρόμο πάρω.
Φοβάμαι μη χάσω το σεληνόφως της άνοιξης, που κάνει τις παπαρούνες να ξεμυτίζουν.
Φοβάμαι πως αυτό που θέλεις να αποφύγεις και κάνεις τα πάντα για να μη σου τύχει με κάποιον γαμημένο αδιόρατο τρόπο είναι σα να το έλκεις πάνω σου.
Όσο του αντιστέκεσαι...τόσο του παραδίνεσαι.
Φοβάμαι αυτούς που θα αποφασίσουν για μένα....χωρίς εμένα.

"Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο κάνε τους ποίηση." 

όνειρο θερινής νυκτός...

...πόσο μου έλειψε ο ήχος από τα τριζόνια τις νύχτες του καλοκαιριού να στήνουν κονσέρτο έξω από το παράθυρο μου.... τρρρρρρρρρρρ

Η ανοιχτή μπαλκονόπορτα...
Η εσωτερική σκάλα στο παραθαλάσσιο...
Ο φεγγίτης των ονείρων μας...
Το τέλειο άλλοθι.

Nor tonight my friend...

Όλα κάπως λίγο ή πολύ ήσυχα υπάρχουν. Τρέφονται από τη νύχτα και μέχρι να ξημερώσει τη σιωπή και τις λάμψεις θηλάζουν.
Σκηνικά που ανατρέπονται... Δεδομένα και μύθοι που καταρρίπτονται...
Υπήρχαμε. Υπάρχουμε. Και θα υπάρχουμε...όσο πιο πολύ μας πιέζουν μέσα στο νερό για να μας οδηγήσουν σε ασφυξία και πνιγμό, με άλλη τόση μεγαλύτερη πίεση θα εκτοξευόμαστε στην επιφάνεια. *
Περισσότερο ενυδατωμένοι. Με περισσότερες αντοχές. Είναι καλό να διευρύνουμε τις αντοχές μας.
Είναι ευκαιρία τώρα να το κάνουμε. Είναι σημαντικό να ανακτάς τη χαμένη δύναμή σου. Να εφευρίσκεις εσύ τα αόρατα χέρια , που θα σε πιάνουν και θα σε βγάζουν στην επιφάνεια μισοπνιγμένο....
Τουλάχιστον ζωντανό!

*αρχή του Αρχιμήδη : Ένα σώμα που είναι βυθισμένο μέσα σε υγρό που ηρεμεί δέχεται σε κάθε σημείο της επιφάνειάς του κάθετες δυνάμεις εξαιτίας της υδροστατικής πίεσης. Στα σημεία του σώματος που είναι βαθύτερα βυθισμένα στο υγρό οι δυνάμεις είναι μεγαλύτερες. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των δυνάμεων είναι μία κατακόρυφη συνισταμένη δύναμη με φορά προς τα επάνω που ονομάζεται άνωση ,ενώ το σημείο εφαρμογής της κέντρο άνωσης.

Ρούμι κανείς;

Δεν είναι δυνατόν να δεις το μεθυσμένο ημερολόγιο με τοn Johnny Depp χωρίς να πίνεις μαζί του λίγο αλκοόλ...

Για πολλούς... μια μπούρδα και μισή. Μια ανούσια ταινία.
Για μένα... MUST SEE  για όποιον ψάχνει ένα όνειρο.

Θέλω να πάρω ξανά εκείνο το βρώμικο τρένο και να πιάσω μια θέση στο παράθυρο. Όπως κάτι χρόνια πριν. Θέλω να κάτσεις τυχαία δίπλα μου και να μην μου μιλάς. Μόνο να κάτσεις. Μόνο να ανασαίνεις. Μόνο το άρωμα σου να σκορπάς.
Δε με νοιάζει που πας. Σε ποια στάση κατεβαίνεις... Μου αρκεί να εισπνέω το οξυγόνο που εκπνέεις.

 Τελικά σημασία δεν έχει ο προορισμός...αλλά το ταξίδι.
  Αρκεί να ξέρεις πως...

Θα φέρει καλοκαίρι!

Προσδοκώντας το απροσδόκητο δεν αποσκοπείς πουθενά, παρά μόνο στη φθορά.  Ένα χέρι απλωμένο που πασχίζει να πιάσει ουρανό... Αν τα χέρια σου δεν κρατάνε άλλα χέρια και αν τα χείλη σου δεν πνίγουν άλλα χείλη... Αν ο ουρανός δεν έριχνε στα πόδια μας αστέρια και αν τα καλοκαίρια μας δεν είχανε ολόγιομα φεγγάρια... Τι θα ήταν άραγε η θάλασσα τη νύχτα χωρίς την ασημένια σκιά του φεγγαριού να χύνεται λυτρωτικά και επιβλητικά πάνω; Ένα αιθέριο και λινό σεντόνι που σκεπάζει στοργικά κάθε νύχτα τη θάλασσα και οτι μέσα της ζει.

Υπάρχουν δύο κόσμοι. Ένας που αρνείσαι πεισματικά να δεις μέσα του και αυτός που νομίζεις οτι ζεις. Ρίχνεις κλεφτές ματιές και απομυζείς λαθραία οτι μπορείς.

Καυτά τα χνώτα σου και αισθάνομαι το δηλητήριο στον αέρα να με ναρκώνει. Ένα μούδιασμα μου γλείφει το κορμί και όλο ανεβαίνει.

Πόσο θάνατο αντέχεις με ρωτάς, χαμογελάς και το μάτι κλείνεις. Ύστερα χάνεσαι...πάντα χάνεσαι.

  Δαγκώνοντας  τα χείλη , σου έρχεται στο νου συνειρμικά η γεύση της αλμύρας που στοιχειώνει τα καλοκαίρια σου. Για μια στιγμή ξεγελιέσαι και προσπαθείς να γλείψεις  το αλάτι από τα χείλη σου. Χαμογελάς. Για άλλη μια φορά το υποσυνείδητό σου, σε νίκησε κατά κράτος. 

Ακόμα μια άνοιξη που παλεύει να φέρει καλοκαίρι. Θα φέρει ; 

Απ'αλλού

Σχεδόν μεσημέρι και εσύ ξεχνάς που βρίσκεσαι. Σαν να απουσιάζεις από το κορμί σου , λες και βγήκες μια βόλτα έξω από αυτό. Νιώθεις ένα με τον ήλιο. Δεν θυμάσαι τι ώρα είναι , κάτι μου λέει πως δε θυμάσαι ούτε  τι μέρα είναι και κάπου εκεί αρχίζεις να ανησυχείς και σε πιάνει ένα ρίγος που αναρριχάται σε όλο σου το κορμί σαν φυτό αναρριχόμενο και είναι λες και θα σε πνίξει. Σε σφίγγει καθώς τυλίγεται γοργά γύρω από το λαιμό σου και νιώθεις πως θα εκραγείς...Τρέμεις... σκέφτεσαι πως ήδη μακρυά από εσένα ταξιδεύεις. Εσωτερική αιμορραγία; Και αν το ρίγος μου είναι αιμοδηψή και θέλει να ξεδιψάσει με αίμα;

Και αν με ρουφήξει λαίμαργα ως το μεδούλι , τι θα απομείνει; Θεέ μου..μόνο άφησε μου τα φτερά μου να μπορώ να πετάω...όταν στο κορμί μου πια δε θα χωράω. 

...Έτσι απροσδόκητα ξεψύχησε , όπως απροσδόκητα γεννήθηκε. Και κάπου εισάγεται στη νόηση σου η θλιβερή έννοια του απροσδόκητου. Ένας ήχος που κάπως βίαια εκτοξεύει την ψυχή σου -έξω από το σώμα σου με ένα βεληνεκές απροσδιόριστο να έπεται.

Υπάρχει κάτι που σε κάνει να νιώθεις τόσο ευάλωτος. Σα να είναι το κορμί σου απο γυαλί που αρκεί μια μη αρμονική κραυγή για να γίνεις θρύψαλα. Mια φάλτσα νότα μέσα στη νύχτα να κάνει το κορμί σου να ραγίσει και να διαμεληθεί σε  κομμάτια.Θρύψαλα επίσης θα γίνεις, αν τα χέρια που σε κρατάνε δεν είναι σταθερά και σίγουρα. Τόσο εκτεθειμένος σε όλα χωρίς καμία προστασία ή ασπίδα.  Και τί είναι η σάρκα; Τί νομίζεις θα σε σώσει από τη σφαίρα που θα διαπεράσει το κορμί σου σα να ήταν σύννεφο. Πόσο έυκολα σκορπάει το σύννεφο και διαλύεται; Πόσο εύκολα το αίμα σου θα χυθεί σε έναν βρώμικο καμβά. 

Υπάρχει κάτι που μπορεί να σε διαλύσει. Να πατήσει το stop στο μυαλό σου και όλα μέσα σου και γύρω σου να παγώσουν. Οι αλήθειες και η ροή των πραγμάτων όλα ακαριαία και βίαια ακινητοποιημένα. Νιφάδες χιονιού που πάγωσαν στον αέρα και μείναν καθηλωμένες να αιωρούνται βουβά.   Η τρισδιάστατη και σκοτεινή πλευρά του ουρανού. Πίσω από το πιο βαθύ γαλάζιο κείταιται το πιο βαθύ μαύρο. Το ένα αγκαλιάζει το άλλο απαλά και τώρα ξέρω πως τόσο καιρό ζούσα στο γαλάζιο και ονειρευόμουν το πιο βαθύ μαύρο.Και τώρα ξέρω πώς οτι με χώριζε , ότι με εμπόδιζε να δω ήταν ένα παχύ στρώμα φιμέ τζαμιού που καθιστούσε την όραση αδύνατη, την περιέργεια ακόρεστη.  Oριοθετημένος σε ένα άπειρο με τέλος. Η απεραντοσύνη του νου και ένα μαύρο διαχωριστικό ανυπέρβλητο. Σαν κάποιος να μας οριοθέτησε για να μας επιτηρεί στο παιχνίδι μας.

H όρασή σου; Και αν όλα όσα έβλεπες τόσο καιρό ήταν ένας περίτεχνος σκεδασμός μιας άλλης πραγματικότητας; Μπορεί να μην ξέρεις την αλήθεια, βλέπεις όμως την αντανάκλαση της και το είδωλο της παραμορφωμένο ελαφρά, στριμωγμένο στο τρίπτυχο μήκος-πλάτος-ύψος. Κάτι είναι και αυτό...παρηγοριέσαι. Είναι όμως; Αξίζει να αφεθώ , αμαχητί , στην πλάνη σου; Να γίνω ρίψασπις επειδή εσύ με απειλείς με ενοχές και  με βράδια έλλειψης εφησυχασμού υποσυνειδήτου; Αξίζει να ρίξω στο πάτωμα τα όπλα , μόνο και μόνο για να κοιμηθώ ήσυχα γυμνός; Ναι, αλλά τότε θα μπορείς να μου επιτεθείς και εγώ δε θα μπορώ να αμυνθώ. Μα αυτό ακριβώς είναι που προσδοκώ, ψιθύρισες και ξεδιάντροπα με λεηλάτησες. 

Ταξίδι ανα-ψυχής

Λίγο πριν γκρεμιστούν τα σύμπαντα και καταρρεύσουν τα διαγαλαξιακά μας σύνορα τουλάχιστον όπως τα ξερουμε έως σήμερα, καλό είναι να προλάβεις να βγάλεις διαβατήριο.

Και αν πάντα αδιαφορούσες για τον σκοπό του ταξιδιού, σου αρκούσε που έβλεπες από το παράθυρό σου λιβάδια νωτισμένα να αντικατοπτρίζουν τον νωχελικό ουρανό... Ηλιοβασιλέματα στον Ατλαντικό και γέμιζε η κορνίζα σου από χρώματα που δε φοβούνται να ξεθωριάσουν, μόνο και μόνο για να ξαναζωντανέψουν πάλι αύριο. Γιατί, μπορεί να ξέρεις ότι βρίσκεσαι μέσα σε τρένο που σε ταξιδεύει ιλιγγιωδώς, αλλά δε ξέρεις πού σε πάει. Είμαστε κλειδωμένοι μέσα σε ένα τρένο που καλπάζει αδιάκοπα στις ράγες του πλανήτη και είμαστε τόσο τυφλοί και αδέξιοι να καταλάβουμε οτι όχι μόνο δεν είμαστε οι ισχυροί αλλά είμαστε οι ανήμποροι παρατηρητές που καμωνόμαστε τους παντοδύναμους.

Αλλά παρ'όλα αυτά εξακολουθούμε να πεθαίνουμε, μέσα στις πέντε μας αισθήσεις και την τρισδιάστατη απτή μας πραγματικότητα. Που πιο πολύ παραπλανά παρά το μάτι ανοίγει. Και ξαφνικά συνειδητοποιούμε οτι όχι μόνο δε ξέρουμε να οδηγούμε, όχι μόνο δεν έχουμε στα χέρια μας τιμόνι ή ηνία αλλά είμαστε όμηροι μέσα σε ένα τρένο που δεν ξέρουμε καν ποιός οδηγεί. Πού μας πηγαίνει και γιατί ποτέ δεν κάνει μια στάση να ξεκουραστεί ή να κατέβει ο ίδιος. Πειραματόζωα μέσα στο ίδιο μας το πείραμα. Θύτες και θύματα ταυτόχρονα. Πειραματόζωα στο πιο μεγαλεπήβολο πείραμα που σχεδιάστηκε ποτέ. Το πείραμα της φύσης που διαρκεί εκατομμύρια χρόνια, μέσα σε στεγανούς καταψύκτες με το βάθος πέντε απύθμενων ωκεανών και το βάρος της γης ή σε κλιβάνους αποστείρωσης. Απλά, γελά μαζί μας και μας περιμένει καρτερικά στη γωνιά του χρόνου για να μας κοιτάξει υπεροπτικά επιβεβαιώντας το μεγαλείο της και την αθλιότητα μας. Την αδικοχαμένη ματαιοδοξία μας σε μια προσπάθεια να γίνουμε θεοί.

Μπορεί να βλέπεις το τρένο νύχτα μερα στον καθρέφτη σου, αλλά δε βλέπεις τον προορισμό και αυτό είναι που σε καθιστά τυφλό. Αλλά πού πας δόλιε με τις πέντε σου αισθήσεις; Με τόσο φτηνό εξοπλισμό πού πας να εξερευνήσεις του χάους την αρχή, τη μέση και το τέλος. Είναι μεγάλο το χάος και τόσο μικροί εμείς. Και όταν δεν θα χρειαζόμαστε πια κορμί για να ταξιδεύουμε στο τρένο, θα είναι αρκετό το φως για να μας παρασύρει σε κάθε γης τα μέρη...

Δεν ξέρω αν έφτασε η ώρα, μετά από εκατομμύρια χρόνια αέναης περιστροφής και βίαιης επαφής πάνω στις ράγες του χρόνου, το τρένο της ζωής να εκτροχιαστεί και να μην μείνει ούτε ένα βαγόνι όρθιο που να θυμίζει πως κάποτε εδώ, υπήρξαν και βασίλεψαν άνθρωποι. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την ύπαρξη μας και τη θέση μας πάνω στο τρένο. Να γίνει καταμερισμός από την αρχή. Θέσεις που δεν μας ανήκουν, ας πάρουμε τα πόδια μας από πάνω τους και ας την παραχωρήσουμε σε όσους τους ανήκουν δικαιωματικά. Πόσο πιο εγωιστικό και απάνθρωπο να κάθομαι εγώ σε 2 θέσεις ταυτόχρονα και να καταλαμβάνω άλλες 2 με τις αποσκευές μου, τη στιγμή που βλέπω ότι εσύ και πολλοί ακόμη σαν εσένα είστε όρθιοι μη έχοντας κάπου να ακουμπήσετε και να απολαύσετε το μαγικό ταξίδι. Με διαρκή κίνδυνο να πέσετε σε κάποια απότομη στροφή και να καταλήξετε μοιραία. Αυτό συμβαίνει λοιπόν εις τους αιώνας των αιώνων... Κάποιοι ταξιδεύουμε όρθιοι ψάχνοντας διακαώς αποκούμπια και χειρολαβές και κάποιοι ταξιδεύουν ατάραχοι bussiness class, με τα πόδια τους πάνω στην απέναντι κενή θέση. Πιθανότατα τη δική σου θέση....

Απότομη προσγείωση

Είναι κάτι μέρες σαν και αυτή που ο καφές σου είναι πιο πικρός από κάθε άλλη φορά. Γενναία δόση καφέ μήπως και η καφεΐνη κατορθώσει να ξυπνήσει το ναρκωμένο αίμα μας. Μήπως και συγκρουστεί κανένα μόριο καφεϊνης στο πέρασμα της με κανένα νεύρο μας και καταφέρουμε να ξυπνήσουμε από την έκρηξη.

Όλο και πιο συχνά τελευταία έχω την εντύπωση οτι όταν πέφτω για ύπνο, είναι σαν να βυθίζομαι σε έναν κόσμο που απέχει παρασάγγας από τον δικό μας, τον γήινο. Πολλά βράδυα βλέπω οτι πετάω, ή βουτάω στο κενό χωρίς να προσγειώνομαι στο έδαφος και να πεθαίνω. Με κάποιον τρόπο αποκτώ αεροδυναμική που δεν συνάδει με την ανθρώπινη φύση. Απίστευτα αποτοξινωτικό συναίσθημα, απίστευτα αιθέριο, ιδιαίτερα όταν μάλιστα όλες τις ώρες που είμεθα ξύπνιοι φερόμαστε τόσο βάναυσα στο κορμί μας. Όταν το υποτάσσουμε, το οριοθετούμε. Το καθηλώνουμε όλη μέρα πάνω σε μία καρέκλα και το τιμωρούμε να κυρτώνει και να χάνει την ευκαμψία του. Το σώμα μας, ένα εξαιρετικά εύκαμπτο όργανο, το έχουμε καταντήσει ένα άκαμπτο εργαλείο, λές και το έχουμε σφυρηλατήσει στη φωτιά. Τόσο εύκολα ο ναός γίνεται φυλακή. Η φυλακή της ψυχής μας. Τώρα καταλαβαίνετε γιατί είναι δύσκολο να ξυπνήσω το πρωί και ψάχνω τονωτικά εκχυλίσματα. Γιατί πρέπει να αφήσω τις πτήσεις και να επιστρέψω στο άκαμπτο κορμί.

Είναι κάτι μέρες σαν και αυτή που η μουσική ακούγεται πιο βαριά στα αυτιά σου και παρ'όλο που την έχεις ξανακούσει, πρώτη φορά εστιάζεις πάνω της και αναρωτιέσαι γιατί τόσο καιρό δεν είχες ακούσει τα λόγια της.

Είναι κάτι μέρες σαν και αυτή, που τα γκρίζα σύννεφα δεν σε εμποδίζουν να δεις τον γαλάζιο ουρανό και αυτό σε κάνει να μοιάζεις με τρελό που βλέπεις καλοκαιρία όταν όλοι ετοιμάζονται για βροχή. Ο καφές τελείωσε, αλλά η μουσική ακόμα αντηχεί μπάσα, κλονίζοντας συθέμελα το άκαμπτο κορμί... your own personal Jesus!

Έγκλημα και Τιμωρία

Μάλλον το " Έγκλημα και Τιμωρία " του Ντοστογιέφσκι δε θα γινόταν ποτέ σενάριο για ταινία στην Ελλάδα. Θα το απαγόρευε το ΕΣΡ ως αιρετικό. Ως ριζοσπαστικό και... επικίνδυνο!

Κλασσικές και αυταπόδεικτες έννοιες στην Ελλάδα του 2011 που κωφεύει με μαεστρία θα θεωρούνταν ως προσβλητικές για τους θεσμούς. Ποιους θεσμούς άραγε; Ποια δημοκρατία προασπίζουν αυτοί οι θεσμοί; Την δικιά  τους μάλλον. Αυτό το έκτρωμα που έπλασαν κατ' εικόνα και κατ 'ομοίωση τους, που ουδεμία σχέση έχει με τις αξίες και τα ιδεώδη που κληρονομήσαμε ως είδος. Κακέκτυπο δημοκρατίας και δικαιοσύνης.
Εδώ, καθημερινά είμαστε εθισμένοι στο sequel "Έγκλημα και Ατιμωρησία". Τόσο εθισμένοι είμαστε μάλιστα που περιμένουμε με ανυπομονησία την νιοστή σεζόν στα ελληνικά δικαστήρια να δίνει ρεσιτάλ κακής ερμηνείας. Εγκληματίες μεγατόνων  και ένοχοι πάσης φύσεως, άνθρωποι που διατείνονταν ότι θα αλλάξουν την ισχύουσα κατάσταση, σουλατσάρουν ακόμα ελεύθεροι ανάμεσα μας –ατιμώρητοι.  Και αυτό τους καθιστά περισσότερο επικίνδυνους.  Άνθρωποι που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και παραχάραξαν το κύρος και την αξιοπιστία μας ως χώρα, είναι σε μεγάλο βαθμό οι «ιθύνοντες»- που έγιναν οι υπαίτιοι για την τροχιά της χώρας μας στην εξώσφαιρα του χρέους. Και λέω εξώσφαιρα γιατί με τόσο χρέος το εκτόπισμα μας πλέον , ξεπερνάει τα γαλαξιακά όρια και απλά είναι σε τροχιά γύρω από το χάος.
Πότε επιτέλους κάποιοι θα πληρώσουν για τα εγκλήματα τους προς την Ελληνική Κοινωνία και, κατ'επεκταση, πρός την ανθρωπότητα - μπας και αποκατασταθεί κάπως το κοινό αίσθημα δικαίου; Πότε οι δικαστικές αίθουσες θα πάψουν να μοιάζουν με παράνομη χαρτοπαικτική λέσχη όπου πίσω από την κουρτίνα βασιλεύει η διαφθορά και η ανομία;
Οι δημοκρατικοί θεσμοί στο έλεος τους. Έρμαια των ακόλαστων. Ως πότε οι ένοχοι ως το μεδούλι θα παριστάνουν τους αθώους; Ως πότε οι κλέφτες θα παριστάνουν τους ευεργέτες;
Πότε επιτέλους θα περάσουμε από το σουρωτήρι όλη τη γλοιώδη και περιττή μάζα που επιπλέει αγέρωχα στην επιφάνεια  της πολιτικής μας ζωής - και όχι μόνο αυτής ; "Σαβούρα" την αποκαλεί σοφά ο λαός μας. Να κατακρατηθεί λοιπόν η σαβούρα αυτού του τόσο ταλαιπωρημένου τόπου-ειδικά η πολιτική και δικαστική ανικανότητα σε ένα σουρωτήρι και να περάσει μόνο το καθαρό. Το υγιές και το ωφέλιμο με την δέουσα δομή. Τα κριτήρια πρέπει να είναι αυστηρά και ανελαστικά. Δεν γίνεται τόσο χοντροκομμένα σκουπίδια να περνάνε από τα φίλτρα του νόμου με επιτυχία και να συμπλέουν με το καθαρό ως ομογενοποιημένο μείγμα. Με την ανοχή της πολιτείας. Τι φίλτρα είναι αυτά; Ποιους εξυπηρετεί η ύπαρξη ξεχαρβαλωμένων φίλτρων που μπάζουν ; Ας σοβαρευτούμε και ας πετάξουμε ότι δεν εξυπηρετεί πια το κοινό καλό.

Και, επιτέλους, ήρθε η ώρα να κλείσουν και τα "παραθυράκια" των ελληνικών νόμων. Για κάθε νόμο υπάρχουν άλλα εκατό παραθυράκια ανοιχτά για να εξυπηρετούν όσους αποσκοπούν εν γένει στην παρανομία και χρησιμοποιούν τα παραθυράκια ως ορμητήριο. Φτάνει πια! Πουντιάσαμε με τόσα παράθυρα ανοιχτά! Πότε θα βρεθεί αυτός ο κάποιος  που θα παρακάμψει το πολιτικό κόστος και τις απειλές και θα αποπειραθεί να εξυγιάνει τη νοσούσα δικαιοσύνη; Ήρθε η ώρα να χτιστούν τα παράθυρα και να πάψουν κάποιοι  να βλέπουν άπλετο φως.  Γιατί στη φυλακή που τους αξίζει δε θα υπάρχουν παράθυρα για να αποδράσουν. Άσε που κατάφεραν να μας πείσουν να δεχτούμε την όλη κατάσταση ως νομοτελειακή! Ότι όπως γυρίζει η Γη σε τροχιά γύρω από τον ήλιο, έτσι  πρέπει να γυρίζει και η Ελλάδα σαν δορυφόρος που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη Χρέος. Έτσι -για να διατηρηθούν οι ισορροπίες του σύμπαντος τους...

Άγονο έδαφος

Είκοσι μέρες πριν εκπνεύσει οριστικά και αμετάκλητα το 2011. Σαν ένας παλιόγερος, δύστροπος, Σκρούτζ, μισητός από τον κόσμο, που όλοι αδημονούν... και προσμένουν τον θάνατό του. Άλλες προσδοκίες είχαμε εμείς από τη γέννηση του 2011 και άλλες, αβάσταχτες, ανέλπιστες μας ήρθαν. Λες και θα ηρεμήσει προσωρινά το μίσος του κόσμου, αν δει στις 31 Δεκεμβρίου το 2011 να αφήνει την τελευταία του πνοή. Παρηγοριά; Χαιρεκακία; Ίσως! Σαν προδομένοι και απατημένοι εραστές που αισθάνονται επιτέλους δικαίωση. Λύτρωση....( Στον αγύριστο να πας)

Όμως, έτσι ήταν πάντοτε τα αντανακλαστικά του κόσμου. Φεύγει το παλιό που μας πλήγωσε, που μας πόνεσε, που μας εξόντωσε και έρχεται το καινούριο.. το άγνωστο 2012. Η ανάγκη να πιστέψουμε απλά σε κάτι, ας είναι και αίολο, ας είναι και -σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις- χειρότερο από τον προκάτοχό του... Το άγνωστο γεννάει ελπίδα -και αυτό είναι ακριβώς που μανιωδώς ψάχνουμε όλοι. Μία ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει, ότι δεν μπορεί, θα γυρίσει ο τροχός. Ότι όλο αυτό ήταν ένα κακό όνειρο,  που από τον θόρυβο και τον εκκωφαντικό κρότο των πυροτεχνημάτων   το βράδυ της Πρωτοχρονιάς θα ξυπνήσουμε από το κακό αυτό όνειρο και θα είναι όλα όπως πρώτα! Όπως είχαμε συνηθίσει να είναι όλα αυτά τα χρόνια των παχιών αγελάδων. Με την κακογουστιά τους και το υπερφίαλο λάιφ-στάιλ τους.

Τότε που οι φίλοι μας και οι συγγενείς μας ήταν ακόμα εδώ μαζί μας, δίπλα μας και όχι στην Γερμανία, στην Ολλανδία, την Αυστραλία αναζητώντας το αυτονόητο. Στην Ελλάδα έχει πάψει προ πολλού οτιδήποτε αυτονόητο να θεωρείται αυτονόητο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν θα είναι πια. Ούτε η εργασία, ούτε οι μισθοί, ούτε οι συντάξεις, ούτε τα επιδόματα ανεργίας, ούτε η ποιοτική περίθαλψη στα νοσοκομεία, ούτε τα φάρμακα, ούτε καν οι ζωές μας. Προτού ξεψυχήσει το 2011, ξεψύχησαν νωρίτερα πολλά όνειρα νέων και ανάμεσά τους και τα δικά μου. Η τάση μας για όνειρα και δουλειά μετατράπηκε σε τάση για φυγή!

Μετουσίωσαν τα όνειρά μας σε κάτι άλλο από αυτό που θέλαμε και όλο αυτό έγινε τόσο βίαια, τόσο πρόστυχα και χυδαία, από χυδαίους και πρόστυχους ανθρώπους.  Στο τέλος αναρωτιόμαστε, ονειρεύτηκα ποτέ εγώ αυτά τα πράματα για τον εαυτό μου, είναι αυτές οι πραγματικές επιλογές μου που με έθρεψαν τόσα χρόνια ή μήπως δια της βίας και ψυχρού εξαναγκασμού μας  έκαναν άγαρμπα και ξαφνικά να υιοθετήσουμε άλλες επιλογές;

Ξεριζωμός είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται. Ξεριζωμός και μεταφύτευση! και αν μας σηκώσει το κλίμα ίσως ευδοκιμήσουμε, ίσως αποδώσουμε και καρπούς. Σε όσους όμως δεν ευοδώσει η μεταφύτευση, ο μαρασμός, οικονομικός και ηθικός θα είναι μη αναστρέψιμος.